Van nummertje 138 naar “Welkom bij Seizoen 4 van De Verraders”
Na het ontvangen van die térgend spannende mail met de uitnodiging voor het eerste selectiegesprek van ‘De Verraders – Seizoen 4’ heb ik maandenlang gierende zenuwen in m’n lijf gehad. De allereerste selectieronde heeft me een machtig mooi naamkaartje met ‘138’ opgeleverd, dat ik voor altijd zal bewaren.
De route van Arnhem naar IDTV Amsterdam heb ik vier keer af moeten leggen voor interviews, een psychologisch onderzoek, een antecedentenonderzoek, de hele mikmak. En na elke rit was het weer afwachten of ik door was naar de volgende ronde. Niet. Te. Doen.
Met zekerheid durf ik wel te zeggen dat ik me in meer dan één van die bezoeken voor lul heb gezet door veel te hard om mezelf te lachen, te reageren op een vraag met een dom antwoord of door simpelweg een hoofd te trekken. Deze meid is namelijk gezegend met een hoog gehalte gezichtsexpressie en een laag gehalte stressbestendigheid.
Wat ik echter niet wist, is dat het laatste selectiegesprek een twist zou hebben…
Dat interview zou op een andere locatie plaatsvinden. In een chateau in het noorden van Nederland. Een puisteneind rijden, maar ik ging nu natuurlijk niet meer afhaken. Hier heb ik een item van m’n bucketlist kunnen schrappen; visagie. VI-SA-GIE! Ik voelde me helemaal Chantal Janzen, maar dan minder BN’er. De visagie was nodig voor het laatste gesprek, wat foto’s en beeldmateriaal voor de socials. Het gênante gedeelte is dat ik dit ook nog geloofde. Naïeveling.
Het hele kasteel heb ik vanbinnen mogen zien – de deelnemers mochten elkaar niet tegenkomen in het labyrint van gangen, dus daar was een slimme route voor uitgestippeld. Het einde van de route leidde naar een grote deur. De antieke klink mocht ik zelf omdraaien en hier zou het beginnen. Nog steeds bloedjeteringnerveus en totaal nietsvermoedend stapte ik door de deur en stuitte ik op een donkere ruimte; zo eentje die je alleen ik kastelen ziet. Duh. De ruimte was voor de helft gevuld met camera’s, crew en schijnwerpers. Wat heb ik mezelf in vredesnaam op de hals gehaald?
Links brandde een haardvuur en stonden er twee enorme fauteuils. Eén voor mij. En de ander? Voor Tijl Beckand. TIJL BECKAND! Probeer dan maar eens cool te blijven.
Het laatste interview, die met Tijl dus, ging van start. Ik heb werkelijk waar geen actieve herinnering meer aan dit gesprek. De zenuwen waren zó intens dat mijn zicht erdoor vertroebelde. Ik wist niet dat het bestond, maar dit is dus gewoon mogelijk. Dit resulteerde in het feit dat ik Tijl strak, maar echt strák, in de ogen aan heb moeten kijken gedurende het hele gesprek, want anders zag ik geen steek.
Maar het moment waarop ik echt even een milde TIA kreeg, was toen Tijl de volgende woorden uitsprak: ‘vanaf vandaag kun je niemand meer vertrouwen. Gefeliciteerd, je gaat met ons mee naar Frankrijk en bent één van de deelnemers van ‘De Verraders Seizoen 4’. Oké, ik heb dus nog wel een kleine actieve herinnering hieraan. Maar het had niet veel gescheeld en ik zou het loodje hebben gelegd.
Mijn reactie?
“Vet”.
Best cool als nummertje 138 van de 3000+, toch?