Let the games begin
De weg naar het verraad
De dag van vertrek was ze-nuw-slopend. Het is algemeen bekend dat iedereen in het treinverkeer op z’n telefoon zit te koekeloeren, maar deze dag had iedereen zin tegen me te praten. Waarom in vredesnaam? Zit je in het complot ofzo? Is dit een test?! Zo begon het avontuur voor mij. Dat beloofde wat.
In Parijs ben ik opgepikt door een crewmember en duurde de rit nog zo’n twee uur. Omdat er een andere deelnemer op de achterbank zat, die ik niet mocht zien en waarmee ik niet mocht praten, was ook dit een helse rit. Ik hóu namelijk van praten. Vreselijk dus.
De eerste nacht werd je nog in een hotel ondergebracht. Elke deelnemer verbleef ergens anders - wie deze logistieke planning in elkaar heeft geflanst, verdient een dikke struisvogelpluim – en de eerste nacht in Frankrijk was dus nog van “rustige aard”. De volgende dag zou ik worden opgehaald en zou het écht beginnen.
D-day
Wie mij zou hebben verteld dat ik ooit in m’n leven geblinddoekt mee zou worden genomen in een auto door een semi-onbekende man, zou ik keihard uitgelachen hebben. Toch is dit wat er de volgende ochtend gebeurde. Gelukkig wist ik waar ik me voor opgegeven had, dus er kon niet zoveel misgaan, toch?
Deze rit duurde voor m’n gevoel drie uur. Wat het in werkelijkheid is geweest? Al sla je me dood. Ik werd vervoerd, gezenderd, verplaatst, vervoerd, op een stoel gezet, weer wat verplaatst, in positie gezet. Op dat moment werd het duidelijk dat ik niet meer alleen was. Lichte bewegingen van mijn medekandidaten waren voelbaar. Er werd hard geademd, gezucht, gekucht – je had duidelijk met een hakmes de spanning nog niet uit elkaar kunnen splijten. Mán!
En toen was het moment daar dat de blinddoeken af mochten en Tijl de show aftrapte. Ik dacht oprecht dat ik op dat moment het loodje zou leggen. Of in ieder geval keihard nokkie zou gaan. De sensatie die op dat moment door mijn lichaam ging, is niet te omschrijven. Hoe ik mezelf in vredesnaam staande heb weten te houden, is me nog steeds een mysterie. En wat waren we met een grote groep…!
De sleutelspeurtocht
Dan de mededeling van Tijl dat we met 22 man zijn en dat er maar 18 sleutels zijn. Hou op met me, hoor. Zul je zien dat ik er geen vind, hè? Is m’n hele avontuur na tien minuten alweer vervlogen, bijna doodgegaan voor niks daar.
Na het startschot vlogen we als eksters op ons goud af. ChatGPT zou het met een cliché omschrijven als ‘olifanten in een porseleinen kast’ en gelijk zou ‘ie hebben. Een slagveld was het. En wárm dat het was in die schuur ook. Godzijdank had deze Sherlock op tijd een sleutel binnen. Hats! Ging dat maar zo snel wanneer je je huissleutels thuis kwijt bent.
Het chateau
En dan kom je aan bij het prachtige chateau na het vormen van een twijfelachtig bondje in de auto. Wat een beleving en wat een prachtige plek. We kregen een kamer toegewezen – onze eigen veilige haven gedurende het programma. Nou, ik kan je vertellen dat ik nog nooit zo’n luxekamer heb gehad. Als rasechte backpacker die het liefst niet meer dan vijf piek uitgeeft aan een hostel, was dit het paradijs. Nie normaal.
De sfeer is dan nog lekker gemoedelijk. We maken even wat beter kennis met elkaar onder het genot van een drankje – koetjes en kalfjes noemen we dat. Toch een gek idee om de komende tijd met vreemde mensen door te brengen. Wanneer maak je dat nou mee?
De tafel uit de hel
‘Ik ben alleen maar nerveus. Wat doe ik mezelf aan?!’, aldus mezelf op nationale televisie. Ik was zo bang, zo nerveus. En ik wilde absoluut geen Verrader worden. Dan zullen ze me toch ook geen Verrader maken? Of wel? Tijl, waag het niet, meneertje. “Raak me niet aan!”
En dan ben je een Getrouwe en mogen de blinddoeken af. En dan zie je dus he-le-maal niks bij je medekandidaten. Je kent al die mensen helemaal niet, dus verandering van gedrag is niet te beoordelen. Waar de fuck moet ik op letten dan? HELP. ME. Hier wordt het me toch wel gevaarlijk duidelijk dat dit een héél moeilijk spel gaat worden. Wie is het? Wie kan het zijn? WIE IS HET?! Meine gute.
Je snapt dat ik dat wijntje aan het diner hard nodig had. Proost.
En oja. Amin, dank voor het bordje. Love you long time. En Jer, dank voor het zilver. Je bent een topper.