Kleurenblinde Jan Roderick en snelheidsduvel Kim hebben hun best gedaan

Ik heb de nacht overleefd! En ik mag als eerste de ontbijtzaal in. Wat. Een. Genot.

Diezelfde ochtend kwam ik erachter dat ik nog nooit in m’n leven filterkoffie had gezet. Het miniatuur koffiezetapparaatje op m’n kamer werd die ochtend tot de nok gevuld en ik heb het geweten. Mijn nervositeit die ochtend weet ik aan de spanning, het onbekende, het avontuur. Maar helaasch, het was toch echt een overdosis cafeïne. Ik weet nu na 33 jaar in ieder geval eindelijk hoe filterkoffie wél gezet moet worden.

Afijn, ik leef nog en daar gaat het om. Dat kunnen we van arme Julian niet zeggen. Wie hem hebben vermoord kan ik ook niet zeggen, want ik ben die ochtend compleet blanco, als een pasgeboren, schattige baby. Of ik vind je te voor de hand liggend als Verrader, of je lijkt te onschuldig. Verder ken ik ook helemaal niemand, dus waar moet je het in godesnaam op baseren? Echt, de ideeën in m’n hoofd gaan nergens over en ik verdenk eigenlijk niemand en iedereen. Wat ik wél zeker weet is dat ik geen hap door m’n strot krijg.

Wanneer Tijl vraag om twee mensen aan te wijzen bij wie we ons lot in handen zouden leggen, krijg ik ook direct de kriebels. Ik kén al deze mensen niet; alsof iemand voor ons door het vuur zou gaan op dit moment! De keuze was echter snel gemaakt door andere mensen en ik heb me er vrij snel bij neergelegd, dan ligt de druk in ieder geval niet op mij. Top. Had ik er het volste vertrouwen in? Geen commentaar. Kleurenblinde Jan Roderick en snelheidsduiveltje Kim hebben hun best gedaan zullen we maar zeggen.

Wel een tegenvaller dat Kim mij verdenkt en me daardoor geen sleutel gunt. Heel gek om dat op televisie zo terug te zien. Des te leuker dat ik als een sierlijk hertje over het speelveld ben gesprongen en heelhuids wel degelijk een sleutel heb bemachtigd. Steekt het een beetje om verdacht te worden op je natuurlijke, energieke, “overdreven” persoonlijkheid? Ja, dat doet een beetje pijn. Maar het hoort bij het spel, hè? Ik ben allang blij dat ik niet in het gore water ben gesodemieterd en dat Vincent het wél bij het rechte eind blijkt te hebben.

Bij thuiskomst in het almachtige chateau na het volbrengen van deze uiterst succesvolle missie (ahum), kreeg ik plotseling te horen dat ik die avond veilig zou zijn van de Ronde Tafel. Huh? Watskeburt?! Het zou gaan om Nathan en Kathelijn om één of andere reden. Was ik het hier mee eens? Nope. Zou ik hierin meegaan? Jazeker. En zo heb ik als een laf schaapje de Ronde Tafel overleefd. Heel sneu, maar omdat ik sowieso geen argumenten had iemand anders te verbannen, ben ik er maar in meegegaan. Lekker makkelijk m’n eigen hachje redden. Hiephoi. Arme Nathan wel. RIP, we gaan je missen.

De nacht ging nog wel spannend worden, want de sleutel heeft me geen schild opgeleverd. Het gekonkel is begonnen, maar ik hoop dat de dood deze nacht m’n deur nog overslaat. Wie gaat de nacht niet overleven door de Verraders, die nu al uit-mun-tend werk afleveren?

SPANNOND HÈ?!