Wisselgeld
Na de onterechte verbanning van Vincent was ik he-le-maal gesloopt, vreselijk in de war, verdrietig, radeloos eigenlijk. Na die achterlijke tunnelvisie moest ik weer in 360 graden gaan kijken, maar hoe? Naar wie?
In het spel is het eigenlijk alleen maar mogelijk om zeker te zijn van je zaak wanneer één van de Verraders zich verspreekt, maar dat is tot dan toe niet gebeurd. Los van een uitspraak van Tom, die niemand heeft geregistreerd en waar ik niet bij was. Je luistert dus naar wat anderen zeggen, want dat is veilig. Ik zie niks, dus wanneer een ander iets zeker denkt te weten, ga je daarin mee – dan kun je namelijk gaan vingerwijzen als diegene ernaast blijkt te zitten.
In het geval van Vincent was ik er alleen zelf ook zo zeker van. En waarom? Omdat hij in mijn tunnel zat en dus alles opvallend was. Aan de Ronde Tafel zeg ik dat ik hem geacteerd over vond komen. Een uitspraak waar ik me nu diep voor schaam. Het meest pijnlijke aan dit spel is namelijk om verdacht (en dus afgewezen) te worden op je persoonlijkheid.
Over mij werd gezegd dat ik te vrolijk was, te overdreven. Mijn héle omgeving thuis vindt mij op televisie juist helemaal mezelf, de bruisende persoonlijkheid die ik altijd ben. Het doet dan ook enorm veel pijn om van vreemden te horen dat die persoonlijkheid overdreven is en dat je daardoor dus als onoprecht wordt gezien.
En dan zit opeens iemand anders in datzelfde gevoel, mede dankzij jou. Ik zat er echt helemaal doorheen na die avond. Tijdens het diner en daarna heb ik met niemand echt meer contact gemaakt of gesproken en ben ik zonder een woord richting m’n kamer gegaan om wederom een nacht niet te slapen en alleen maar te piekeren over het spel. Vreselijk was het.
Die nacht had ik uiteraard weer een theorie bedacht over wie mogelijk de Verraders konden zijn. De volgende ochtend wilde ik die bom kei- en keihard aan de Ronde Tafel tot explosie brengen. Helaas werd ik die ochtend niet meegenomen richting de ontbijtzaal, maar richting m’n laatste biecht waar ik een envelop ontving dat ik vermoord was. Klaarblijkelijk omdat ik wisselgeld was, nutteloos, beter kwijt dan rijk. Wel weer leuk dat Tijl me ‘lieve, leuke Claire’ noemde met mijn doorkruiste foto in z’n handen. Dat mag ook nog even benoemd worden. Ha!
De moord voelde voor mij heel dubbel. Aan de ene kant wilde ik écht naar huis, want ik had het gewoon echt niet meer naar m’n zin. Aan de andere kant wilde ik de Verraders zó graag ontmaskeren en mijn theorie nog delen met de rest. Tijdens die laatste biecht heb ik zo ontiegelijk hard gehuild dat ik er bijna in stikte. De rest van de groep hoorde ik ondertussen vrolijk buiten het kasteel kletsen en sporten. Er is besloten om de laatste biechten van de vermoorde kandidaten niet uit te zenden, en daar ben ik maar al te blij om.
Na je moord moet je direct je koffers pakken en word je weer naar Parijs gebracht om de trein naar Nederland te pakken. Die rit naar Parijs deelde ik met Vincent, die we hebben opgepikt bij een B&B in de buurt. Toen we elkaar zagen hebben we elkaar een dikke knuffel gegeven, samen gehuild, en hebben we vrijuit kunnen spreken over het spel – dat laatste was een heel vreemd gevoel, maar ook een verademing. Ik heb Vincent mijn oprechte excuses aangeboden, want ik voelde me zo schuldig over de keus die we met z’n allen hadden gemaakt. Ook kwam zijn verbanning voor hem als donderslag bij heldere hemel. Dat moet zo naar zijn geweest.
Al met al komt het erop neer dat ik niet gemaakt ben om strategisch en vals te spelen. Hiervoor ben ik te veel een gevoelsmens. Om te leven in een realiteit waarin niemand te vertrouwen is, mensen je doelbewust om de tuin leiden, en je zelf ook mensen aan moet wijzen die in jouw ogen niet te vertrouwen zijn en dat zonder enig gerechtvaardigd argument, is niet aan mij besteed.
Ik wist natuurlijk waar ik me voor had opgegeven – de ultieme mindfuck. Nou, die heb ik mogen beleven en dat vond ik eigenlijk helemaal niet zo leuk. Ik weet nog dat tijdens het psychologische gesprek in het selectieproces mij werd verteld dat ‘zelfs als je het niet onderschat, onderschat je het nog steeds’. Dat is de grootste waarheid die mij is verteld tijdens mijn deelname aan dit grootse avontuur.
Was het een ervaring die ik voor geen goud, zilver of brons had willen missen? 1000% (wink). Zou ik me opnieuw opgeven voor dit programma? Hell no.
En nu ga ik, net als de rest van kijkend Nederland, op televisie zien hoe dit verder af gaat lopen… GO GETROUWEN!!!
-XOXO-
Wisselgeld
