Achteraf kan ik mezelf wel voor m’n kop rammen. Met een koekenpan.

I’M ALIVE BITCHEZ! Niet zo gek, want ik stond niet op de dodenlijst. Ha! Ik ben dus alive and kicking en heb wederom een nacht slaap gemist. Geen slaappil die tegen de adrenaline is opgewassen. Die dag wist ik nog niet dat dit de aflevering zou worden waar ik het meest tegenop zag…

De dag begon gemoedelijk. Aan het ontbijt heb ik me even lekker in m’n eigen wereld teruggetrokken en m’n kommetje yoghurt zo uit zitten te lepelen, dat ‘ie direct weer terug de kast in kon. Genieten joh. Jill blijkt vermoord te zijn. Balen joh.

Voor deze missie worden Amin en ik aangewezen als speurneus. We hopen dat dit niet letterlijk bedoeld wordt, want dan hebben we een probleem. We gaan uit van zoekwerk met de ogen en misschien dat mijn Franse achtergrond een beetje van pas komt? Oui oui, voulez-vous coucher avec moi? Je weet nooit wanneer het handig kan zijn.

Kleine teleurstelling dat “we” uiteindelijk woordelijk dingen moesten omschrijven. “We”, omdat het weinig “we” was. Nadat Amin had verkondigd dat hij ‘super goed was in het gedetailleerd omschrijven van dingen’, alsof het op je CV zou kunnen staan, kreeg hij de portofoon in handen. Mijn functie? Als een zoutzak dingen aanwijzen en voor Jan Joker deze missie meespelen. Good times. Gelukkig zie je op de beeldbuis niet terug hoe kansloos ik eigenlijk was in deze missie. Ha. Een deel van de uitleg was schijnbaar ook aan mij voorbijgegaan; “zijn er drie kamers?!?”. Iets met wel horen, maar niet luisteren. Koekoek.

Goed, “we” hebben ons best gedaan en alle details tot in de diepste krochten van de hel omschreven. Nu is het aan de anderen om de verschillen te spotten en deze op te schrijven. En het is aan de Verraders om die munten in het kistje te krijgen. Maar even zonder gein, deze missie werd me dus pas duidelijk door het op tv terug te zien, hè. Tot deze aflevering had ik dus geen fláuw benul wat de misse was. Maar hoe makkelijk is dat voor hen gemaakt dan?! THE SHAME.

Deze vijfde dag had ik mijn eigen lijstje Verraders in m’n hoofd. Die mensen zou ik in de gaten gaan houden. Vincent, Kathelijn en Lucinda. Nu ik dit zo opschrijf terwijl het avontuur zich weer afspeelt op televisie, lach ik mezelf heel hard uit. Maar mijn ogen waren dus voornamelijk gericht op Vincent, mijn nummer 1. Dit wilde ik alleen nog niet delen, want keep your enemies close weetjewel.

Nou, dat plan om m’n bek te houden faalde dus ook gigantisch toen in de auto bleek dat ook anderen Vincent in hun vizier hadden. En de hoofdreden om hem te verdenken was omdat hij de verschillen op het clipboard heeft geschreven en daarbij gesaboteerd zou hebben. Maar achteraf; de Verraders willen ook zilver winnen, dus saboteren in de vorm van foute antwoorden opschrijven is dan toch héél dom? En als Vincent iets niet is, is dat het wel. Dus ja, achteraf kan ik mezelf wel voor m’n kop rammen. Met een koekenpan. Zo’n grote.

Ik was voor het eerst zó zeker van m’n zaak dat tunnelvisie realiteit werd. Zijn hand op m’n schouder was verdacht, zijn rust was verdacht, de manier waarop hij praatte was verdacht, elk zuchtje, kuchje, pufje. Het is echt een onbeschrijfelijk naar gevoel om zo overtuigd te zijn van je eigen (verzonnen) realiteit en er dan achter te komen dat geen enkele, maar dan ook níets, van je theorie klopt.

De Ronde Tafel was heftig. Goede betogen (al lijkt dat voor jullie anders, lieve lezers en kijkers), verschillende meningen en krachtige mensen. Ook hier zijn mijn ogen gericht op Vincent.

Na mijn steengoede betoog aan de Ronde Tafel, waar jullie letterlijk 5 seconden van hebben gezien, viel mijn hele “zijn” even finaal in duigen toen Vincent een Getrouwe bleek te zijn. Ik heb gehuild alsof er iemand dood was gegaan, heb in complete stilte gegeten, wist niet meer waar ik het zoeken moest. Als je nog van een humeur kon spreken, dan was ‘ie op dat moment niet-bestaand. Ik was leeg.

En zo ging ik de nacht in.