Why donate - help je mee?
Ik wist dat ze arm waren, maar realiseerde het me pas echt toen ik dichterbij kwam.
De weg is gemaakt van zand, keien en stenen. Het is moeilijk manoeuvreren op een scooter; we slingeren van links naar rechts over de weg om de grote barsten en gaten te vermijden. Geen zadel is opgewassen tegen deze strijd.
Links en rechts staan huizen, nooit groot en allemaal aangetast door de tand des tijds. We groeten iedereen die we tegenkomen en altijd wordt dit beantwoord met een grotere lach en een hogere zwaai. Iedereen is zo warm en vriendelijk, maar je vraagt je af waarom.
We komen aan bij het huis van de familie waar we moeten zijn. We zien niemand voor het huis staan, maar een aantal buren heeft ons al gezien en begroet. Een luid naamgeroep is voldoende om degene die we zoeken naar de voordeur te lokken. We worden ontvangen met een grote knuffel en de koffie wordt meteen gezet.
Wanneer we achter het huis op de kale patio genieten van onze mierzoete koffie en elkaar op de hoogte brengen van het laatste nieuws, komt ook de buurjongen erbij. Hij is doof en kan niet praten. Toch lukt het met verzonnen gebaren en lichaamstaal te communiceren. We lachen, we genieten en de sfeer is goed. Het valt me op dat zijn T-shirt vol zit met gaten. In Nederland zou het “de laatste mode” genoemd kunnen worden, maar daar is hier geen sprake van. Dit is armoede.
Hij speelt wat met het kleinkind van de familie. Ze hebben zo’n ouderwetse roze olifant op wielen, met een trektouw. Het kindje is zo’n twee jaar oud en giert het uit wanneer hij heen en weer wordt geslingerd op de olifant. Een genot om naar te kijken en tegelijkertijd voel ik m’n hart een beetje breken. Het stuk speelgoed ziet eruit alsof het al 30 jaar oud is.
Wanneer het speelkwartiertje afgelopen is, wordt de kleine weer bij oma op schoot gezet. Het lijkt erop alsof zij de grootste moederrol heeft, maar dat is niet ongebruikelijk in deze cultuur. Ze voedt hem, corrigeert hem, wiegt ‘m in slaap en geeft geen enkele kik op het moment dat ik vloeistof langs haar been op de grond terecht zie komen. Dit is dagelijkse kost. Het onderbroekje wordt zonder blikken of blozen vervangen, niks aan de hand. Er is geen geld voor luiers.
Dan valt de stroom uit. Het wegvallen van de ventilatoren is meteen voelbaar. We zitten in de schaduw, maar dat helpt minimaal in deze extreme hitte. Een hitte die ook ’s nachts aanhoudt. Dagelijks komen deze totale black-outs voor. De ene keer ’s middags, dan ’s avonds, dan ’s nachts. Geen elektriciteit, dus geen airco of ventilator om af te kunnen koelen. Het is bijna de hel op aarde te noemen. Iemand scheldt; een telefoon is niet voldoende opgeladen.
----
Ik ben in m’n eentje naar dit land gekomen, als toerist. Ik ben blond, “rijk”, geprivilegieerd en kan alles doen en kopen wat mijn hartje begeert. Die realiteit slaat in als een bom en het geeft me een onbehaaglijk gevoel. Ik wil wat doen. Ik móet wat doen. Wat kan ik doen?
In mijn eentje kan ik niet zoveel, maar met jullie hulp wordt dat al een stuk meer.
In februari 2025 ga ik terug naar Cuba en wil ik meerdere gezinnen helpen aan kleding, schoenen, medicijnen, apparaten op zonne-energie, batterijen, zaklampen – zaken die ze nodig hebben, maar niet kunnen betalen of simpelweg niet te verkrijgen zijn. Het zal geen groot verschil maken, maar een klein verschil is ook wat waard.
Help je me om dat voor elkaar te krijgen? Je krijgt er mijn eeuwige dankbaarheid voor terug. En uiteraard neem ik jullie mee in deze reis en de eindbestemming.
Doneren kan hier*.
*wegens politieke redenen is deze doneer-actie gedeactiveerd. Het blijkt dat alles wat met Cuba te maken heeft, niet wordt geaccepteerd. Het is vreselijk om te zien hoe de inwoners van een land lijden onder een politiek bewind. Zij kunnen hier niets aan doen, en zelfs op kleinschalig niveau is hulp schijnbaar niet mogelijk. Toch wil ik dit blog laten staan en jullie bedanken voor het lezen. Zelf ga ik op zoek naar een andere manier de mensen daar te helpen.